Bez względu na to czy zabezpieczamy altanę z desek czy z bali, przystępując do zabezpieczenia należy wyczyścić jej powierzchnię. Nie powinno być na niej żadnych zabrudzeń, pyłów, odstających fragmentów farby itp. Kiedy powierzchnia będzie już wyczyszczona, to należy ją wyrównać. Najlepiej posłużyć się tutaj szlifierką lub ewentualnie po prostu papierem ściernym. Zanim zabierzemy się do malowania, musimy się upewnić, że drewno jest naprawdę suche. Powierzchnię altany malujemy pędzlem. Wszędzie powinna znaleźć się równomierna warstwa wybranego materiału CapaWood. Najlepiej nałożyć dwie warstwy. Dzięki temu altana będzie dobrze zabezpieczona przed zimą, a zwłaszcza przed mrozem i śniegiem,  deszczem oraz słońcem.

Warto postarać  się o to, aby meble ogrodowe były odpowiednio zabezpieczone przed działaniem czynników atmosferycznych. Lazura ochronna pozwala na szybką i łatwą renowację drewnianych elementów. Dzięki niej drewniane meble ogrodowe będą służyły przez długie lata. Podpowiadamy, jak krok po kroku zabezpieczyć drewnianą ławkę przed działaniem czynników atmosferycznych.

Drewniane meble ogrodowe przez cały sezon wystawione są na działanie czynników atmosferycznych. Pod wpływem deszczu, słońca i wiatru tracą ładny i niszczeją. Zapobiec temu pomoże właściwa ochrona i pielęgnacja.

Zanim rozpoczniemy malowanie, powierzchnię ławki trzeba odpowiednio przygotować. Musi być gładka, czysta i sucha.

KROK I

Miejsca zatłuszczone lub zażywiczone przemywamy benzyną ekstrakcyjną, a całość szlifujemy papierem ściernym gradacji 150-200. Aby uzyskać jednolity kolor, trzeba to robić równomiernie (miejsca mocniej przeszlifowane po pokryciu lazurą będą jaśniejsze, a te szorstkie – ciemniejsze).

Po tym zabiegu ławkę oczyszczamy z pyłu, najlepiej odkurzaczem z miękką szczotką.

KROK II

Lazurę możemy nanosić pędzlem lub tamponem. Jeśli wybierzemy pędzel, najlepiej zastosować przeznaczony do wyrobów rozpuszczalnikowych. Pędzel uniwersalny warto przeszlifować jego końce włosia drobnoziarnistym papierem ściernym, żeby zmiękczyć włosie i usunąć jego luźne fragmenty.

KROK III

Nanosimy lazurę, a następnie równomiernie rozcieramy ją półsuchym pędzlem wzdłuż słojów drewna. Dzięki temu preparat będzie ładnie nałożony.

KROK IV

Jeśli przechodzimy z jednej strony elementu na drugą, musimy pamiętać, aby łączenie wykonywać na mokro w czasie nie dłuższym niż 5 minut.

KROK V

Po upływie 12 godzin szlifujemy mebel papierem ściernym gradacji 320. Wygładzamy w ten sposób podniesione włoski drewna. Ławkę odkurzamy i nanosimy drugą warstwę preparatu, tak jak za pierwszym razem rozcierając ją półsuchym pędzlem.

Po mniej więcej 12 godzinach drewniany mebel ogrodowy jest gotowa do użytku.

Drewniany taras czy balkon narażone są na negatywny wpływ czynników atmosferycznych, co powoduje szarzenie drewna czy nawet rozwój niszczących jego strukturę grzybów. Aby temu zapobiec, przynajmniej raz w roku należy przeprowadzić olejowanie powierzchni drewnianych. Zabieg ten znacznie opóźni naturalny proces patynowania drewna. Utrzyma także na dłużej jego kolor, blaknący w słońcu. Olej do drewna CapaWood nakłada się szerokim pędzlem na oczyszczoną z piasku i kurzu powierzchnię. Należy zwrócić uwagę na jego charakterystyczną, żelową formułę, dzięki której produkt jest znacznie łatwiejszy w aplikacji. Olej do drewna wnika w drewno nie tworząc błony, a tym samym zabezpieczając drewno. Nałożenie warstwy oleju jest prostym sposobem konserwacji drewnianej powierzchni. Jest także metodą wygodną, ponieważ olej wnika głęboko w strukturę.

Drewno przeznaczone do montażu na elewacji powinno być w staranny sposób wysuszone i wyselekcjonowane. Dobór odpowiednio przygotowanego surowca przedłuży trwałość zmontowanej drewnianej elewacji. Najważniejszy jest sposób cięcia pnia drzewa w celu pozyskania desek.

Należy pamiętać, że:
Deska o pionowo/prawie pionowo ułożonych słojach (cięcie promieniowe) posiada:

• mniej pęknięć,
• mniejsze złuszczanie się,
• mniejsze zwichrowania, co umożliwia dłuższe przerwy między kolejnymi konserwacjami.

A deska o poziomo ułożonych słojach (cięcie styczne) wykazuje

• więcej pęknięć,
• silniejsze złuszczanie się,
• najbardziej oddalona od rdzenia część drewna, z punktu widzenia techniki oraz trwałości nanoszonych powłok, jest mniej krytyczna, co powoduje krótsze przerwy między kolejnymi konserwacjami.

Kolejnym elementem decydującym o trwałości montowanego drewna na elewacji jest jego sposób montażu. Zasadniczo montuje się deski w pionie lub w poziomie.
Poziomy sposób montażu desek powoduje, że:

• wody opadowe są gorzej odprowadzane,
• woda łatwiej przenika przez pęknięcia,
• wysychanie opóźnia się.

Niezbędne są krótsze przerwy międzykonserwacyjne. Poziomy montaż jest zalecany tylko przy pośrednim narażeniu fasady na wpływy atmosferyczne, np. gdy dach ma wystarczający występ (okap). Pionowy sposób montażu desek na elewacji umożliwia,

• szybkie odprowadzanie wody opadowej i dzięki temu mniejsze obciążenie wilgocią,
• szczególnie nadaje się do elewacji silnie narażonych na wpływy atmosferyczne.

Przy tym wykonaniu należy zwrócić szczególną uwagę na dobre zabezpieczenie krawędzi cięcia (czołowa część desek), gdyż inaczej spływająca woda będzie silnie pochłaniana. Tym samym, najtrwalszy będzie pionowy montaż desek o pionowej lub prawie pionowym układzie słojów deski.

Dobór koloru elewacji, szczególnie tej wykonanej z drewna, ma decydujące znaczenie na jej trwałość. W tym wypadku mówimy o uszkodzeniu ligniny powodowanym promieniowaniem UV. Jej osłabienie właściwości powoduje szarzenie drewna oraz utratę szczelności budowy drewna. Ochrona przed promieniami UV jest możliwa w przypadku osłonięcia drewna przed promieniami słonecznymi czy to przez konstrukcję czy to przez powłokę ochronną.

Jeżeli powłoka jest transparentna, czyli przezroczysta wówczas ochrona nie istnieje. Zastosowanie barwienia powoduje wprowadzenie osłony dla ligniny. Dlatego wszystkie produkty transparentne powinny zawierać informację na temat jakości ochrony drewna. Dla trwałości powłoki ma znaczenie wybór koloru.

• Im ciemniejsza barwa, tym większe istnieją obciążenia termiczne powierzchni, co sprzyja naprężeniem i dalej pękaniu. Jednak ciemny kolor poprzez swoją ilość pigmentu chroni składnik drewna, jakim jest lignina przed promieniami UV.
• W przeciwieństwie do średnich i ciemnych odcieni, jasne lub bezbarwne lazury zapewniają gorszą ochronę przed promieniowaniem ultrafioletowym. Powodują jednak mniejsze naprężenia termiczne.

Drewno trzymające wymiar jest najbardziej wymagającym drewnem do zabezpieczenia na elewacji. Poza wymogiem zachowania bezwarunkowo odpowiedniej wilgotności dla drewna iglastego 15% wilgotności względnej oraz dla drewna liściastego 12 % musi ono zachować swoje wymiary bez względu na zmienne warunki atmosferyczne. Tego rodzaju drewno występuje w zabudowie typu okna i drzwi elewacyjne. Ich zdolność do ciągłej gotowości do otwierania i zamykania dostępu do pomieszczeń w sposób szczelny, wymusza konieczność utrzymania wymiarów w określonej, dopuszczalnej tolerancji.

Drewno nietrzymające wymiaru jest drewnem o możliwości swobodnej zmiany wymiaru. Tego rodzaju surowiec wykorzystuje się najczęściej do budowy płotów, deskowania, ogrodzenia, balustrady, oszalowania i na pergole. Swobodna zmiana wymiaru nieograniczona innym elementem drewnianym wymusza stosowanie odpowiednich materiałów "nadążających" za podłożem.

Trzecim rodzajem drewna jest drewno z ograniczonym trzymaniem wymiaru. Jest to pośredni rodzaj drewna wynikający z częściowego ograniczenia wymiarów. Przykładem tego rozwiązania jest boazeria łączona na pióro-wpust ale również parapety drewniane, bramy wjazdowe do posesji czy elementy zabudowy tak zwanego "muru pruskiego". Takie drewno w swobodny sposób zmienia swoje wymiary poza obszarem wzajemnego kontaktu czy to wzajemnie ze sobą czy też ze ścianą.

W zasadzie zażywiczone drewno nie nadaje się w ogóle do malowania. Jednak nie raz spotykamy się z deską, w której jest kilka sęczków i głównie tam mamy problem z przyjęciem impregnatu, lazury czy lakierobejcy - nawet gdy są rozpuszczalnikowe.

Po pomalowaniu takiej deski z zażywiczonymi miejscami - głównie w okolicach sęków - powstają plamy o znacznie mniejszej intensywności barwy. Żywicę należy więc najpierw wywabić z takich miejsc. Warto w tych miejscach nagrzać drewno (żywica robi się bardziej płynna) i wywabić żywicę rozpuszczalnikiem nitro.

Impregnat ma zabezpieczać wysuszone drewno przed wodą oraz uniemożliwić rozwój grzybów, które w formie przetrwalnikowej mogą znajdować się w drewnie (np. sinizna wtórna). Grzyby do rozwoju potrzebują określonej wilgotności i temperatury, ale też pokarmu. Pokarmem jest bielasta część drewna.

Część twardzielowa (te ciemniejsze słoje widoczne na przekroju drzewa) - jest dla nich nieprzydatna do jedzenia. W zasadzie więc obowiązkowo powinniśmy impregnować drewno, które ma przewagę bielu, takie jak np. najbardziej u nas popularna sosna. Drewno twarde, w którym słoje są gęste - jest mało narażone na rozwój grzybów i teoretycznie nie musi być impregnowane. Ale jeśli tylko impregnat chce w nie wniknąć - zawsze lepiej go wetrzeć.

Przynajmniej powierzchnia drewna nie będzie chłonęła wody, a to przecież istotny element ochrony. Zawsze lepiej stosować impregnat rozpuszczalnikowy niż wodny - woda słabiej wnika w kapilary drewna niż np. benzyna. ją się rozprowadzać po drewnie.

Przyczyną nierównomiernego koloru lazury/lakierobejcy na elewacjach jest głównie zbyt szybkie schnięcie (choć czasem też nierównomierna chłonność deski). Zbyt szybkie schnięcie nastąpi, gdy jest za wysoka temperatura lub za cienka warstwa nakładanego wyrobu lub nierównomierna grubość bo przecież lazury i lakierobejce są transparentne, a więc ich kolor zależy od grubości warstwy.

Latem maluj przed południem, gdy deska elewacyjna od nasłonecznionej strony nie jest jeszcze nagrzana przez słońce. Rozprowadzaj lakierobejcę wzdłuż jednej deski utrzymując wciąż mokry koniec nanoszonego preparatu. Jeśli doprowadzisz do podeschnięcia końcowej części pociągnięcia - wówczas zamiast rozprowadzić mokrą lakierobejcę - naniesiesz w miejscu łączenia kolejną jej warstwę - a więc zmienisz jej grubość i tym samym kolor.

Do malowania elewacji, a więc większych powierzchni, gdzie ryzyko podeschnięcia na łączeniach obszarów malarskich jest duże - nadają się lakierobejce o długim czasie otwarcia, czyli takie, które dłużej pozostają płynne i pozwalają się rozprowadzać po drewnie.